Unha forma suspendida que evoca espazos primarios de protección, coma o útero. Luz e volume crean un refuxio íntimo para a introspección e o encontro cun mesmo.
Esta escultura está realizada a partir dunha antiga técnica de labranza, retorcendo unha póla de carballo sobre si mesma, para despois ir abríndose en multiples pólas máis finas das que van aparecendo gráciles garzas.
Unha forma que sorprende ao proxectarse, deixando ao descuberto a vulnerabilidade do corpo humano. Luz e sombra amosan a súa complexidade íntima e poética.
A lúa acompaña ao ser humano desde o comezo dos tempos. Misteriosa, os seus ciclos alternan entre clarescuros, producindo unha fascinación especial. LÚA xoga con esa maxia, coa luz que escapa do seu interior e coas sombras.
A escultura fai referencia aos pensamentos, ás conexións e relacións que estabelece a mente humana. Unha estrutura metálica en forma de malla, que se retorce sobre si mesma, ríxida mais tamén maleable, expandíndose cara aos extremos.
